Dagboek van eenwieltjeszuiger – deel 2 

Is dit nu een wielerboek of een dagboek? Een cahier de brouillon of een fietsreisverslagboek? Een wielerliteraire kroniek of een kantlijntjesboek? Het is iets van dat alles tegelijk. Het is een genre dat in wielerletterenland als het ware door Cornillie zelf is uitgevonden, dat louter voor het eigen plezier – uit lust-met-de-penne – is geschreven, in een rijk geschakeerde stijl, lichtvoetig en onbevangen.

Net als ‘Vuile venten op een velo’ biedt ook het tweede deel van dit ‘Dagboek van een wieltjeszuiger’ een mozaïek van herinneringen en reisbeschrijvingen, invallen en uitvallen, wielerhistorische en autobiografische verhalen. Over Panini-albums, de poes van Marianne Vos en wielertoeristenclub De Sepapkes, over cyclocrossen met Bart Wellens en ‘slow travel’-fietsen in de Veluwe, de Luberon, Zwitserland en Salzburgerland, over de eerste voiture balai en de laatste Belgische oud-strijder die tegelijk ook de oudste nog in leven zijnde Tourdeelnemer bleek te zijn.